H επέμβαση, εκ των υστέρων, σε τοπία μεταβιομηχανικά και περιοχές υποβαθμισμένες από παρελθοντικές ανθρώπινες παραγωγικές δραστηριότητες (όπως οι λατομικές), με σκοπό αρχικά τη σταδιακή περιβαλλοντική τους αποκατάσταση και, σε ένα δεύτερο επίπεδο, τη νοηματοδότηση της επανένταξης τους με σύγχρονα μέσα και όρους στο σήμερα αποτελεί συνήθη  πρακτική.  Στην παρούσα εργασία διερευνάται ο καταλληλότερος, σχεδιαστικά, τρόπος αποκατάστασης ενός εγκαταλειμμένου λατομικού πεδίου στο Κεντρικό Ζαγόρι, με στόχο τη δημιουργία ενός πολυλειτουργικού δημόσιου χώρου αναφοράς για κατοίκους και επισκέπτες, ενός τοπόσημου που θα αναδείξει τις χαρακτηριστικές γεωλογικές δομές της περιοχής και θα διηγείται τη διαδικασία παραγωγής του βασικού τοπικού οικοδομικού υλικού που διαμόρφωσε τη χαρακτηριστική οικιστική και αισθητική φυσιογνωμία του Ζαγορίου. Στόχος της εργασίας είναι να αναδειχθεί ότι ο μινιμαλιστικός επανασχεδιασμός του χώρου με τις προτεινόμενες κατασκευές χαμηλού κόστους μπορεί να μετατρέψει ένα πρόβλημα σε συγκριτικό πλεονέκτημα της περιοχής.