Η ανάρτηση των δασικών χαρτών έχει προκαλέσει πολυάριθμα ζητήματα σχετικά με τις υφιστάμενες χρήσεις γης. Εκτάσεις που αποδεικνύονται με αεροφωτογραφίες του 1945 /1960 πως ήταν αγροί, σήμερα εμφανίζονται με δασικό χαρακτήρα. Αίτημα των κατοίκων είναι να αποδοθούν ξανά για γεωργική χρήση. Η ανάπτυξη της αμπελουργίας στην Αμπελουργική Ζώνη της Ζίτσας έχει προσφέρει διεθνή αναγνώριση στις τοπικές ποικιλίες αμπέλου και οι οίνοι της περιοχής έχουν χαρακτηριστεί προϊόντα προστατευόμενης ονομασίας προέλευσης (ΠΟΠ). Στην παρούσα εργασία με την χρήση των Γεωγραφικών Συστημάτων Πληροφοριών ψηφιοποιήθηκαν οι εκτάσεις της Αμπελουργικής Ζώνης Ζίτσας στις οποίες συγκαταλέγονται και οι εκτάσεις που χαρακτηρίζονται δασικές. Έγιναν μη δομημένες συνεντεύξεις με επαγγελματίες Δασολόγους και ερευνήθηκε το ιδιοκτησιακό καθεστώς στην περιοχή ώστε να εντοπιστούν πιθανές λύσεις αποχαρακτηρισμού των δασομένων αγρών.

Η συμμετοχή των πολιτών στις διαδικασίες λήψεις αποφάσεων είναι μια ένδειξη υγιούς και δημοκρατικής τοπικής αυτοδιοίκησης. Δυστυχώς, λόγω διαφόρων περιορισμών τόσο χωρικών όσο και χρονικών, η συμμετοχικότητα δεν είναι πάντα η καλύτερη δυνατή. Το φαινόμενο μπορεί να γίνει εντονότερο σε αγροτικές και επαρχιακές περιοχές, όπου οι αποστάσεις και το δύσκολο οδικό δίκτυο δυσχεραίνουν τη συγκέντρωση των κατοίκων σε συγκεκριμένες τοποθεσίες και ώρες. Η συμμετοχικότητα μέσω ψηφιακών εφαρμογών δύναται να αντιμετωπίσει τέτοιου είδους προβλήματα και να συνεισφέρει θετικά στη λήψη αποφάσεων των τοπικών αρχών. Στη παρούσα εργασία παρουσιάζεται μια ψηφιακή εφαρμογή συμμετοχικού σχεδιασμού για το Δήμο Ζίτσας. Η εφαρμογή σχεδιάστηκε σύμφωνα με τις τελευταίες εξελίξεις στη τεχνολογία και εφαρμογή σχετικών δράσεων, λαμβάνοντας υπόψη τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του Δήμου. Με την εφαρμογή, οι πολίτες μπορούν γρήγορα και εύκολα να αναφέρουν προβλήματα που συναντούν στην καθημερινότητά τους και, παράλληλα, να συμμετέχουν ενεργά στην επίλυση αυτών μέσω ψηφιακής ψηφοφορίας και σχολίων.

Τα τελευταία χρόνια, στον ευρύτερο Ελλαδικό χώρο, τα ανενεργά λατομεία, είναι μία συνηθισμένη εικόνα. Μία εικόνα απόλυτα ξερικής έκτασης και σεληνιακού τοπίου, η οποία, περιμετρικά, περιβάλλεται από πλούσια βλάστηση, συνήθως, κωνοφόρων και θαμνώδους βλάστησης, αλλά και από πλούσια πανίδα. Γίνεται λοιπόν αντιληπτή και αισθητή, η πλήρης αντιφατικότητα μεταξύ της λατομικής περιοχής και του εξωτερικού περιβάλλοντα χώρου, απτά, μέσω της οπτικής όχλησης που δημιουργεί η ίδια η συνολική εικόνα. Επομένως, για όσο χρονικό διάστημα τα λατομεία παραμένουν ανενεργά, αποτελούν ένα χωρικό και οπτικό πρόβλημα, τόσο για τον εκάστοτε Δήμο ή περιοχή στην οποία ανήκουν, όσο και για την τοπική κοινωνία η οποία βάλλεται λόγω του ότι, είτε δεν εργάζονται ντόπιοι σε αυτά, είτε δεν προσελκύεται κόσμος στην ευρύτερη περιοχή, λόγω της μη οποιασδήποτε αξιοποίησής τους. Τα ανενεργά και εγκαταλελειμμένα λατομεία, ως πρόβλημα, αντιμετωπίζεται μέσω της αποκατάστασής τους, η οποία δύναται να πραγματοποιηθεί με ποικίλους τρόπους και διάφορες μεθόδους. Εκτός όμως της αποκατάστασης της λατομικής περιοχής, υπάρχει παράλληλα και η δυνατότητα να αξιοποιηθεί με την εγκαθίδρυση χώρων ποικίλων δραστηριοτήτων αναψυχής, αθλητισμού και πολιτισμού. Παρόμοια παραδείγματα συναντούμε κυρίως διεθνώς αλλά και εντός συνόρων. Όσον αφορά στην παρούσα εργασία, θα εξετάσουμε το λατομείο της Κληματιάς του Δήμου Ζίτσας στο οποίο πραγματοποιήθηκε in situ έρευνα και μετρήσεις. Θα αναλυθούν οι δυνατότητες, οι προοπτικές αλλά και οι ενδεχόμενοι τρόποι αποκατάστασής του, έχοντας έναν κεντρικό άξονα, πάνω στον οποίο θα δομηθεί όλο το υπόλοιπο σχέδιο της πλήρους αποκατάστασης.

Ο κατασκηνωτικός θεσμός, οικείος στην πλειονότητα των Ελλήνων από τα παιδικά τους χρόνια, αποτελεί εμπειρία διασκέδασης, παιχνιδιού, χαράς και περιπέτειας. Μία δημιουργική εκπαιδευτική διαδικασία, που εκτός από ευχάριστο μαθησιακό βίωμα, είναι και σημείο αναφοράς στη διαμόρφωση ανεξάρτητων και γεμάτων αυτοπεποίθηση και ψυχική και σωματική υγεία παιδιών. Οι ορεινές κατασκηνώσεις, με το πλεονέκτημα των ιδιαίτερων στοιχείων του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος των βουνών, προσφέρουν έναν πολυσύνθετο χώρο απόδρασης, ειδικά για τα παιδιά των πόλεων. Στην παρούσα εργασία, εξετάζεται η ανάπλαση και μετατροπή του εγκαταλειμμένου Στρατοπέδου της Βροσίνας σε κατασκήνωση, μέσω της αξιοποίησης της φυσικής ομορφιάς της περιοχής, των δασών, των ποταμών και των γύρω βουνών της. Κεντρική ιδέα της πρότασης ανάπλασης είναι η αξιοποίηση του υφιστάμενου κτηριακού αποθέματος και των χρήσεών του. Παράλληλα και για την πλήρη αξιοποίηση των εγκαταστάσεων πέραν των θερινών μηνών, παρουσιάζεται η δυνατότητα χρήσης της κατασκήνωσης και από Κυνηγετικούς Συλλόγους που δραστηριοποιούνται στην περιοχή. Επιχειρείται, αντίθετα με την κοινώς αποδεκτή άποψη της κοινωνίας για τους κυνηγούς, να αναδειχθεί η θετική αποτίμηση που τελικά έχει η δράση τους για την περιφέρεια, την ανάπτυξη και την φύση.