Τις τελευταίες δεκαετίες η Ελλάδα μετατράπηκε από χώρα εξόδου, σε χώρα εισόδου μεταναστών. Το μεταναστευτικό κύμα από την Αλβανία έθεσε νέα δεδομένα στο κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό “status quo” της χώρας. Μία μερίδα μεταναστών αλβανικής υπηκοότητας, αφού αφήσει πίσω της μία πατρίδα που αδυνατούσε να τους προσφέρει τα στοιχειώδη, θα εγκατασταθούν μόνιμα στον παραμελημένο από την ελληνική πολιτεία και τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού, ορεινό χώρο των Τζουμέρκων. Η δυσκολία επαγγελματικής αποκατάστασης σε περιοχές-παραγωγικά κέντρα της χώρας και οι δουλειές που “περίμεναν” για να γίνουν στους ορεινούς αυτούς οικισμούς (και που κανείς έως τότε δεν τις αναλάμβανε), είναι οι βασικότεροι λόγοι που θα ωθήσουν τους αλλοδαπούς αυτούς μετανάστες εκεί. Η σημαντικότερη συμβολή τους εντοπίζεται, κυρίως, στην έντονη κατασκευαστική δραστηριότητα αλλά και στην κτηνοτροφία, κλάδοι θεμελιώδους σημασίας για την ύπαρξη και ανάπτυξη των Τζουμέρκων. Η αμοιβαία ανάγκη και η αλληλεξάρτηση μεταξύ των ντόπιων κατοίκων και των μεταναστών θα δημιουργήσουν τις συνθήκες για αλληλεπιδράσεις όχι μόνο σε οικονομικό επίπεδο αλλά και σε επίπεδο κοινωνικό και πολιτισμικό. Τέλος, ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των μεταναστών αυτών είναι η συνεχής μετακίνηση τους ανάμεσα σε περιοχή καταγωγής και περιοχή εργασίας, η οποία επιδρά σε αυτούς ποικιλοτρόπως. Κάνουμε λόγο για “διεθνικούς” μετανάστες που κουβαλούν μαζί τους δύο πολιτισμικές ταυτότητες, ζουν δύο ζωές και έχουν δύο τόπους διαμονής.