Η πρόσβαση σε νερό άρδευσης είναι πλεονέκτημα. Το νερό αποτελεί εργαλείο και μέσο εξασφάλισης ιδανικών συνθηκών ανάπτυξης των φυτών και βελτιστοποίησης της απόδοσης των καλλιεργειών. Πηγές του αρδευτικού νερού είναι, εν δυνάμει, όλοι οι υδατικοί πόροι, επιφανειακά, υπόγεια και ανακτημένα ύδατα. Στο οροπέδιο Ζίτσας, η απουσία συλλογικού συστήματος άρδευσης,  συνεπάγεται υψηλά κόστη ποτισμάτων. Για το λόγο αυτό, στην παρούσα εργασία ερευνάται η σκοπιμότητα  και εφικτότητα συλλογικού αρδευτικού έργου, δεδομένων των  διαθέσιμων πόρων, των περιορισμών της υφιστάμενης νομοθεσίας, των  δυνατοτήτων  αξιοποίησης  χρηματοδοτικών πηγών και της  εκτιμώμενης  επίδρασης του έργου  στην κοινωνία. Η λύση που διερευνήθηκε είναι η επιρεμάτια ταμίευση, στην οποία, για την πλήρη κάλυψη των αναγκών απαιτείται η ταυτόχρονη χρήση τριών μικρών ταμιευτήρων.