Τα τελευταία χρόνια, στον ευρύτερο Ελλαδικό χώρο, τα ανενεργά λατομεία, είναι μία συνηθισμένη εικόνα. Μία εικόνα απόλυτα ξερικής έκτασης και σεληνιακού τοπίου, η οποία, περιμετρικά, περιβάλλεται από πλούσια βλάστηση, συνήθως, κωνοφόρων και θαμνώδους βλάστησης, αλλά και από πλούσια πανίδα. Γίνεται λοιπόν αντιληπτή και αισθητή, η πλήρης αντιφατικότητα μεταξύ της λατομικής περιοχής και του εξωτερικού περιβάλλοντα χώρου, απτά, μέσω της οπτικής όχλησης που δημιουργεί η ίδια η συνολική εικόνα. Επομένως, για όσο χρονικό διάστημα τα λατομεία παραμένουν ανενεργά, αποτελούν ένα χωρικό και οπτικό πρόβλημα, τόσο για τον εκάστοτε Δήμο ή περιοχή στην οποία ανήκουν, όσο και για την τοπική κοινωνία η οποία βάλλεται λόγω του ότι, είτε δεν εργάζονται ντόπιοι σε αυτά, είτε δεν προσελκύεται κόσμος στην ευρύτερη περιοχή, λόγω της μη οποιασδήποτε αξιοποίησής τους. Τα ανενεργά και εγκαταλελειμμένα λατομεία, ως πρόβλημα, αντιμετωπίζεται μέσω της αποκατάστασής τους, η οποία δύναται να πραγματοποιηθεί με ποικίλους τρόπους και διάφορες μεθόδους. Εκτός όμως της αποκατάστασης της λατομικής περιοχής, υπάρχει παράλληλα και η δυνατότητα να αξιοποιηθεί με την εγκαθίδρυση χώρων ποικίλων δραστηριοτήτων αναψυχής, αθλητισμού και πολιτισμού. Παρόμοια παραδείγματα συναντούμε κυρίως διεθνώς αλλά και εντός συνόρων. Όσον αφορά στην παρούσα εργασία, θα εξετάσουμε το λατομείο της Κληματιάς του Δήμου Ζίτσας στο οποίο πραγματοποιήθηκε in situ έρευνα και μετρήσεις. Θα αναλυθούν οι δυνατότητες, οι προοπτικές αλλά και οι ενδεχόμενοι τρόποι αποκατάστασής του, έχοντας έναν κεντρικό άξονα, πάνω στον οποίο θα δομηθεί όλο το υπόλοιπο σχέδιο της πλήρους αποκατάστασης.