Profiles
Η Μαρία Πηγάκη, διπλωματούχος Χαρτογράφος το 1988 (EHESS-Sorbonne, France) έλαβε το διδακτορικό της στο αντικείμενο της χαρτογραφίας για την ανάλυση του χώρου-"ingénierie didactique en Cartographie"- το 2000 (Paris-Diderot-France). Από το 1989 εργάζεται στη Σχολή Αγρονόμων & Τοπογράφων Μηχανικών στο Τομέα Τοπογραφίας στο ΕΜΠ. Το 1994, έλαβε υποτροφία από τη Γαλλική Πρεσβεία για μετεκπαίδευση (DESS) στα ΓΣΠ (Institut Géographique Nationale, France). Έχει συμμετάσχει σε πολλά ερευνητικά προγράμματα στα αντικείμενα της Δορυφορικής Γεωδαισίας, Χαρτογραφίας και Γεωγραφίας με χρήση GIS. Έχει διδάξει xαρτογραφία και ΓΣΠ σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο στο ΕΜΠ, ΕΚΠΑ, Α-ΤΕΙ Αθήνας και στη Γαλλία στο Institut Géographique (Sorbonne) και Paris VII (France). Είναι Γενικός Γραμματέας στην Ελληνική Γεωγραφική Εταιρεία (ΕΓΕ) και μέλος επιστημονικών ενώσεων. Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα εστιάζονται στην περιοχές "Χαρτογραφία, GIS, Ανάλυση χώρου». Συμμετέχει σε εθνικά και διεθνή συνέδρια, έχει γράψει 26 άρθρα σε επιστημονικά περιοδικά και κεφάλαια σε βιβλία. Εχει συμμετάσχει σε επιτροπές στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο (ΥΠΑΙΘ) καθώς και στην επιμόρφωση των καθηγητών β'θμιας εκπαίδευσης. Έχει οργανώσει πολλά συνέδρια, συναντήσεις και σεμινάρια. Επίσης έχει δημοσιεύσει έναν σχολικό άτλαντα. Το βιβλίο της με τίτλο «Enseigner la Cartographie" δημοσιεύθηκε το 2011 από την «Editions Universitaires Européennes" (EUE)-Γερμανία.
Μεγάλωσα και έζησα δίπλα στη θάλασσα. Έτσι στη συνέχεια η ενασχόληση μου με την ιστιοπλοία ήταν ας πούμε η φυσική κατάληψη. Με τα βουνά? Καμμία σχέση! Και μάλιστα ατενίζοντας τους ορεινούς όγκους από τη θάλασσα μάλλον δέος μου προκαλούσε. Πρώτη φορά που έμεινα για αρκετό καιρό σε βουνό και έζησα τον παλμό του ήταν με το μεταπτυχιακό στο Μέτσοβο. Τότε ένοιωσα ότι το ήθος που προάγει η φύση και οι άνθρωποι της, από όποια οπτική και να το δείς, είναι το ίδιο. Θέλει τόλμη, σεβασμό και αλληλεγγύη!
Θα έλεγα να διαθέτει τα παραπάνω ...χαρίσματα. Τόλμη γιατί πρέπει να εγκαταλείψει τη καθημερινότητά του, σεβασμό προς το περιβάλλον και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του τόπου αλλά και τις συνήθειες των ανθρώπων κυρίως όμως αλληλεγγύη μεταξύ τους γιατί χωρίς αυτήν, όλα τα «καράβια» βουλιάζουν είτε στη θάλασσα είτε στα ...βουνά!!
Το «πείραμα» όπως το αποκαλούσαν τότε, και είχα την τύχη να συμμετέχω εξ'αρχής, μετεξελίχθηκε σε μία διαδικασία διάδρασης όπου ο καθένας μέσα από την ειδική οπτική του αντικειμένου του συμβάλλει εκτός από την ανταλλαγή εξειδικευμένων γνώσεων, στην ποιοτική αναβάθμιση του ίδιου του προγράμματος σπουδών. Η εξέλιξη αυτή ανιχνεύει νέες προοπτικές διδακτικών προσεγγίσεων πέραν από τις καθιερωμένες θεωρήσεις, οι οποίες μάλλον ανταποκρίνονται καλύτερα στις ανάγκες της σύγχρονης εποχής ενθαρρύνοντας την αυτενέργεια, τη ευερετικότητα και τη δημιουργικότητα. Για τα αποτελέσματα, ο χρόνος θα δείξει...
Αξίζει ένα μεγάλο ευχαριστώ στους πρωτεργάτες της ιδέας αυτής αλλά και σε όλους τους συμμετέχοντες.