Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, δίπλα στη θάλασσα. Πάντοτε, η επιλογή στο δίλλημα της εποχής «βουνό ή θάλασσα» ήταν, για μένα, το δεύτερο-Φάληρο αντί για Κηφισιά, Πάρος αντί για Καρπενήσι. Στις σπάνιες φορές, που επισκεπτόμουν ορεινά μονοπάτια και χιονοδρομικά κέντρα, η ταλαιπωρία των δύσκολων συνθηκών επικρατούσε του δέους και του θαυμασμού που ένοιωθε για τη φύση ένας άνθρωπος της πόλης. Αργότερα, με έφεραν κοντά στο βουνό οι εκπαιδευτικές επισκέψεις σε ορεινά υδραυλικά έργα. Κρεμαστά, Πλαστήρας, Αώος, έργα εντυπωσιακά, με λίμνες που, «τεχνητά», είχαν προστεθεί στο ορεινό τοπίο, αναβαθμίζοντας το, ενώ, ταυτόχρονα, ηλεκτροδοτούσαν την αναπτυσσομένη πατρίδα. Είναι εντυπωσιακό να βλέπεις την ευφυή εκμετάλλευση των υδραυλικών πτώσεων (που το βουνό μας χάρισε) στον Πλαστήρα και στον Αώο ή τη δημιουργία της εντυπωσιακής σε χωρητικότητα λίμνης των Κρεμαστών. Στη τροφοδοσία της λίμνης «συμβάλλουν», με τον τρόπο τους, τα βουνά της λεκάνης του Αχελώου, τα οποία ορθώνουν το ανάστημά τους στα περαστικά σύννεφα, προκαλώντας βροχοπτώσεις που είναι από τις μεγαλύτερες στην Ελλάδα. Τέλος, η, κατά καιρούς, παραμονή μου στο ΜΕΚΔΕ ενδυνάμωσε την αγάπη μου για τις ορεινές περιοχές και την εξοικείωσή μου με τα βουνά. Σε αυτό βοήθησαν και πολλοί φοιτητές που, όχι μόνο, ήταν προσαρμοσμένοι στο δύσκολο αυτό φυσικό περιβάλλον αλλά, καμιά φορά, ήταν πραγματικοί «καθηγητές» στην τοποθέτηση αντιολισθητικών αλυσίδων, κάτω από ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες.